شهر پیاده محور
شهری است که یک شهروند بتواند به صورت پیاده کل شهر را بدون هیچ مانعی بر سر راهش طی کند. پیاده راه خیابانی است که تمامی مسیر آن به حرکت پیاده اختصاص دارد.
هر فردی در هر مکانی از شهر که زندگی و کار می‌کند، باید به فاصله ۲۰ دقیقه پیاده روی بتواند به تمامی کاربری‌های مورد نیاز ازجمله نانوایی، بقالی، بانک و مدرسه دسترسی داشته باشد
تا اوایل قرن بیستم و قبل از ورود وسایل نقلیه موتوری، خیابان ها نه تنها به عنوان مسیرهای حمل و نقل بلکه به عنوان حیاط های جلویی خانه ها و میادین عمومی شهرها، مورد استفاده قرار می گرفت.
کالسکه، مردمِ پیاده یا سوار بر اسب و سپس دوچرخه و تراموا همراه با دستفروشان، بازارهای روباز، کودکانِ در حالِ بازی و همسایگانِ در حالِ معاشرت اجتماعی، در استفاده از خیابان با هم سهیم بودند.
خیابان های شهر، پر جنب و جوش و سرزنده بودند و به عبارتی، زندگی در خیابان جریان داشت.
همراه با رشد جمعیت، بیشتر آشکار شده است که روش طراحی خیابان ها، تعیین کننده نوع رفتار مردم در شهرهای ما خواهد بود. وقتی فضاهایی بسازیم که در آن مردم با هر میزان توانایی حرکتی، بتوانند احساس راحتی کنند و انسان ها را نه تنها تشویق به حرکت، بلکه تشویق به ماندن در خیابان ها کنیم، می توان گفت که قلمروی عمومی سرزنده تری خلق کرده ایم همراه با ایمنی، سلامت و مزایای اقتصادی برای همگان.
بزرگ بودن و مهم بودن اقدامات ما در شهر، به بزرگی سازه هایی که می سازیم نیست به ژرفای اندیشه پشت آنهاست و به تاثیر ماندگاری است که بر کیفیت زندگی شهری خواهند گذاشت.