مسجد و مناره سین متعلق به دوران سلجوقی است. این مسجد در فاصله ۵ کیلومتری شمال شهر گز بُرخوار در مرکز شهر سین واقع شده است. مساحت آن بالغ بر ۴۰۰ متر مربع به سبک دو ایوانی می باشد.
اصلی ترین قسمت بنا، ایوان جنوبی با محراب سلجوقیِ زیبای آجری با ترئینات گچ بُری بی نظیر آن است. این ایوان فضایی به ابعاد ۵/۶ * ۴ متر در ضلع غربی مسجد است. ازز دیگر جلوه های مسجد شبستانی زیبا و کوچک و مناره ای به ارتفاع ۳۰ متر است. مناره از وسط کج شده و اختلاف شاغول ۳۰/۱متری از بالا تا پایین مناره را دارد. این مناره چشم هر بیننده ایی را به سمت خود و آسمان آبی بالای آن جلب می کند.
این مناره از میانه کج شده است. قدیم الایام همانند مناره‌های محله جویباره اصفهان افزون بر اذان گویی، بر فراز آن آتش برمی‌افروختند تا کاروانیان گم گشته در بیابان بتوانند راه خویش را به سوی آبادی و شهر اصفهان باز جویند.
در پایین این منار کج، کتیبه‌ای منقوش به تاریخ ۵۲۶ هجری قمری (عصر سلجوقی) قرار دارد. این کتیبه را از منظر تاریخی قدیمی تر از کتیبه موجود در مسجد جامع اصفهان می دانند. این درحالی است که به گفته مورخین تا پیش از این کتیبه موجود در مسجد جامع اصفهان قدیمی‌ترین کتیبه تاریخ دار ایران دانسته می‌شده است.
همچنین در منابع تاریخی آمده که یکی از جنگهای سلطان جلال الدین خوارزمشاه با سپاهیان مغول در پای همین مناره تاریخی سین صورت گرفته است. از دیگر ویژگی های بنا کتیبه کاشیِ فیروزه ای به خط کوفی مزین به آیه ۳۳ سوره فصلت به عنوان بلندترین کتیبه تاریخی در بالای مناره است .